Stelen in Stijl - preview

Mystery Girls 2 - Stelen in Stijl komt er in juni aan, nog een klein beetje geduld dus. Maar om alvast een idee te krijgen wat er gaat gebeuren, een voorsmaakje!

‘Al mijn schoenen zijn weg!’
De kreet was ijselijk koud en galmde door het hele huis. Iemand die geen Nederlands verstond had vast gedacht dat Eva achterna gezeten werd door een gemaskerde man met een mes. Toen ze helemaal bleek en hijgend de keuken binnen kwam gelopen, leek dat ook even zo.
‘Mijn schoenen’, pufte ze. ‘Allemaal... weg.’
En toen viel ze flauw.
Candice, Noor en Madame keken verbaasd naar Eva, die voor hen op de grond lag. Madame speelde eerst rustig het laatste stuk van haar boterham naar binnen, voor ze opstond, naar de kraan wandelde en een glas water vulde. Daarna hield ze het boven Eva en draaide het om.
‘Schoenen’, kwam Eva met een ruk overeind.
Madame bukte zich en tilde Eva met één hand op, als een kat bij haar nekvel. Ze vulde een nieuw glas water, duwde Eva op een stoel en zette het glas aan haar mond.
‘Vertel nu eens rustig wat er aan de hand is’, gebood Madame nadat Eva het water gulzig had opgedronken. Haar bleke kleur was echter nog niet verdwenen.
‘Mijn schoenen zijn weg!’ riep Eva weer.
‘Dat heb je al gezegd’, bromde Madame. ‘Wat bedoel je daarmee?’
‘Dat mijn schoenen gestolen zijn! Heel mijn kast is leeg!’
Madame keek onmiddellijk naar Noor en Candice. Met haar blik vroeg ze of zij er iets mee te maken hadden. De zussen schudden heftig het hoofd. Wat moesten zij met Eva’s schoenen? Bovendien durfden ze er niet eens aan te komen. De schoenenkast van Eva was even heilig als de graftombe van een Egyptische Farao: wie ze opende werd meteen vervloekt.
‘Wie doet nu zoiets?’ vroeg Eva met een trillende lip. De tranen stonden in haar ogen.
‘Ik ga kijken’, zei Madame kordaat. ‘Iedereen blijft weg van Eva’s kamer!’
Met grote passen stormde ze de kamer uit, vastbesloten het mysterie binnen de tien minuten op te lossen, zodat haar dochters zonder zorgen naar school konden vertrekken.
Candice stond op en legde haar hand op Eva’s schouder. Ze had haar zus nog nooit zo radeloos gezien. Vriendjes dumpte ze met een vingerknip, maar afscheid nemen van haar schoenen kon ze niet.
‘Hoe komt het dat je het nu pas hebt gezien?’
‘Ik kijk niet elke dag in mijn dozen. En ik heb gisteren de hele dag op pantoffels rondgelopen. Na een nacht op zulke hoge hakken hebben zelfs mijn hielen rust nodig.’
‘Je hebt ze toch niet ergens anders laten liggen?’
‘Alsof ik mijn schoenen zomaar in het rond laat slingeren!’ zei Eva boos. ‘En daarbij, een hele kast vol schoenen, die laat je niet ergens liggen.’
Daar had ze in elk geval gelijk in. Eva had genoeg schoenen om een badkuip te vullen. Die speelde je niet zomaar kwijt.
Eva sprong op van haar stoel. Ze stak haar wijsvinger in de lucht.
‘Ze zijn gestolen, ik ben er zeker van!’
Candice moest haar best doen om niet te glimlachen. Wie stal er nu een berg schoenen? Het was vast Eline die erachter zat. Als stil protest tegen haar huisarrest.
‘Wie zou zich daar nu mee bezig houden?’ moeide Noor zich. ‘Het is niet dat je schoenen van goud waren, hé?’
Eva wierp haar een giftige blik toe.
‘Ik denk dat er veel mensen zijn die zo’n collectie zouden willen. Misschien ben jij het wel? Misschien heb je de schoenen nodig om te showen bij je nieuwe vriendjes!’
Noor zuchtte eens diep en besloot er niet op in te gaan. Candice zweeg ook. Alles wat ze nu zeiden zou in verkeerde aarde vallen. Eva was te overstuur.
‘Ik bel de politie!’
Voor Candice haar kon tegenhouden, was ze al naar de woonkamer gelopen en had ze de telefoon genomen.
‘Wat is hun nummer ook alweer?’
‘Vaste telefoon of gsm?’ lachte Noor.
Eva liet haar tanden zien, als een leeuwin die haar jongen kwijt is. Ergens was dat ook een beetje zo.
‘Heel grappig. Maar niet zo grappig als de telefoon die je zo meteen tegen je hoofd krijgt. Is het niet iets met drie cijfers? 101?’
Eva drukte de toetsen in en de telefoon ging over. Ze drukte de speaker op en legde de hoorn voor zich op tafel. Met haar beide handen hield ze het tafelblad stevig vast. Als ze kon had ze het in twee stukken gebroken.
‘Politie, hoe kan ik u helpen?’
‘Mijn schoenen zijn gestolen!’ schreeuwde Eva naar de hoorn.
‘Excuseer?’
‘Ze zijn weg. Ze zijn allemaal weg!’
‘Met wie spreek ik, alstublieft?’
‘Het is Eva. Kom zo snel mogelijk naar hier, misschien is de dief er nog!’
‘Wat zegt u? Wordt er ingebroken?’
‘Nee, er is al ingebroken. Mijn schoenen zijn gestolen.’
‘Mevrouw, kunt u even uw naam zeggen?’
‘Eva. Je schrijft het zoals je het hoort.’
‘En wat is uw achter...’
‘Denk je dat jullie de dief kunnen vinden?’
‘De dief? Dus hij is er niet meer?’
‘Dat denk ik niet, want mijn schoenen zijn er ook niet meer.’
‘Dus er is geen dief?’
‘Maar er was wel een dief’, zei Eva langzaam en met de nadruk op elk woord. ‘En die heeft mijn schoenen gestolen.’
Het bleef stil aan de andere kant. Candice hief haar wenkbrauwen op naar Noor. Ze begreep best dat de politievrouw niets begreep.
‘Mevrouw, ik vrees toch dat u wat meer informatie zult moeten geven’, zei een andere stem na een tijdje. De eerste had het opgegeven.
‘Geen probleem’, zei Eva, blij dat ze iemand anders aan de lijn had gekregen. ‘Om te beginnen was er een paar van Fornarino. Rode open sandalen met een hak. Ze zijn niet zo duur als die van Manolo Blahnik, maar ze zitten even goddelijk, geloof me. En dan waren er geweldig leuke ballerina’s, wit met blauwe bandjes. Daar kon je een hele dag op wandelen zonder blaren te krijgen.’
‘Mevrouw?’
‘Het ergste vind ik nog dat al mijn laarzen weg zijn. Een paar zwarte botten met punttip, een paar korte grijze, nog een paar zwarte met een ronde tip en dan waren er ook nog de appelblauwzeegroene, die ga ik echt wel missen als ik nog eens naar een feestje ga, dus misschien moet je die maar bovenaan het lijstje zetten.’
‘Mevrouw, bent u een grapje aan het maken?’
Eva keek geschokt naar de telefoon. Dat ze dat zouden durven denken!
‘Zie ik eruit als iemand die een grapje maakt over schoenen?’
‘Dat weet ik niet, mevrouw, we zijn namelijk aan het bellen en ondanks alle wonderbaarlijke technologie, kunnen we elkaar nog niet zien door een telefoon.’
Nu werd Eva pas echt boos.
‘Zijn jullie met me aan het lachen?’
‘Natuurlijk niet, mevrouw. Net zomin als u dat met ons doet.’
Ondertussen kwam Madame opnieuw de keuken binnen. Haar gezicht stond zorgelijk en dat beterde niet toen ze Eva bezig zag.
‘Met wie is ze aan het bellen?’ vroeg ze aan Candice.
‘Met de politie. Maar haar boodschap komt niet echt over.’
‘Heeft ze haar naam gezegd?’
‘Alleen haar voornaam.’
‘Hm, maar ze weten natuurlijk welk nummer heeft gebeld’, mompelde Madame.
Ze liep naar de tafel en drukte de telefoon uit.
‘Hé, wat doet u nu? Zo krijg ik mijn schoenen nooit terug!’