De Koffer - deel 12: het laatste deel!

Daphné kwam hen met een verbaasd gezicht tegemoet. Ze kon haar ogen niet van Richards houden.
‘Daphné!’ riep Sam. ‘Wat doe jij hier?’
‘Jullie zoeken natuurlijk! De lijn viel weg daarstraks.’
‘Platte batterij’, zei Sam kort. ‘Wat was er mis met de koffer?’
‘Dat weet ik niet precies, iets met een bom. Ik kreeg een boodschap van Jones, dat jullie daar zo snel mogelijk weg moesten.’
Summer mengde zich in het gesprek.
‘Jones is bewusteloos geslagen, daar zullen we het voorlopig ook niet van horen.’
‘Hoe bedoelt u bewusteloos?’ vroeg Daphné.
‘Wel, dat er bloed uit zijn hoofd kwam en dat zijn ogen dicht waren en dat hij niets meer zei’, klonk het droog als antwoord. Summer hield niet van overbodige vragen.
‘Maar…’, zei Daphné vertwijfeld, terwijl ze de drie mannen om de beurt aankeek. ‘Jones staat naast jullie!’
Sam en Summer keken geschrokken naar Richards, of was het Jones? Die had ondertussen aanstalten gemaakt om er vanonder te muizen. Summer nam hem echter krachtig bij de arm.
‘U gaat nergens heen, meneer Richards.’
Richards probeerde zich los te rukken, maar onmiddellijk schoot Sam Summer ter hulp. Hij wist niet precies meer wat er gaande was, maar iemand die er vandoor probeerde te gaan konden ze nu wel missen. Ze werkten Richards tegen de grond en gingen er bovenop zitten.
‘Legt u nu eens uit wat u bedoelt, mevrouw Wickman’, gebood Summer.
Daphné bleef verbaasd naar de man kijken die ze als Jones herkend had, terwijl ze begon te vertellen.
‘Ik kreeg daarstraks een videoboodschap van een man die me vertelde dat jullie in gevaar waren. Er zou een bom in de koffer zitten.’
‘En die man was Jones hier?’ vroeg Sam.
Daphné knikte. ‘Ja, maar dat wist ik toen nog niet. Ik heb zijn gezicht vergeleken met de foto’s uit ons bestand en toen kwam ik bij Jones terecht.’
Summer drukte met zijn achterste wat harder op Jones.
‘Dus dat geboefte wérkt bij ons?’
‘Helaas ja’, antwoordde Daphné. ‘Maar nog niet zo lang. Hij werd pas enkele maanden geleden ingelijfd.’
Sam keek naar Jones en schudde zijn hoofd. Een mol in hun rangen! Hoe was hij binnen kunnen dringen? Zo gemakkelijk raakte je toch niet bij de geheime dienst.
‘Met de bedoeling om ons te bespioneren!’
Sam spuwde de woorden uit. Hoewel hij zelf een spion was, had hij een hekel aan iedereen die hem probeerde te bespioneren. Hij bracht zijn gezicht wat dichter naar dat van Jones.
‘Maar nu heb je pech dat je herkend bent, hé! Daar had je vast niet op gerekend, toen je besloot een verrader te worden.’
Jones begon te wringen, waardoor Summer en Sam extra kracht moesten zetten om hem tegen de grond te houden.
‘Ik vraag me alleen af,’ zei Summer toen Jones weer wat rustiger was geworden, ‘waarom hij ons dan in ’s hemelsnaam heeft gewaarschuwd over die bom?’
‘Om ons uit de weg te ruimen natuurlijk’, zei Sam. ‘Hij zal niet op onze aanwezigheid gerekend hebben. Misschien kreeg hij schrik en heeft hij ons daarom naar zijn kantoor gelokt.’
‘Jullie hadden dood moeten zijn!’ schreeuwde Jones puffend. ‘Waarom zijn jullie dat niet?’
Summer trok aan Jones’ haar zodat zijn hoofd omhoog kwam. Onmiddellijk stopte de man met roepen.
‘Tut tut, meneer Jones. U vergeet blijkbaar met wie u te maken heeft. Daar had u eerder aan moeten denken. Onze aandacht trekken met een bom om ons dan op te blazen met een andere bom, is niet slecht bedacht, maar nu ook weer geen uitzonderlijk staaltje van intelligentie. U heeft gegokt en verloren. Jammer, maar helaas.’
De koelheid van Summer deed Sam glimlachen. Niets zo frustrerend voor een crimineel dan een tegenstander die lacherig doet over je plannen.
‘Maar wie was die man in dat kantoor dan?’ vroeg Sam.
Jones zweeg echter. Hij mokte als een gestraft kind, maar stopte daar snel mee toen Summer weer aan zijn haar trok.
‘Weet ik veel, een bewaker ofzo! Hij betrapte me, dus heb ik hem neergeslagen.’
Summer schudde zijn hoofd.
‘Heel origineel! En dan heeft u opzettelijk uw computer aan laten staan, zodat we wat langer in uw kantoor zouden blijven. Tot de bom zou ontploffen.’
Voor zover hij kon, knikte Jones.
‘En daarna zou u verder gaan met het ophangen van camera’s’, vervolgde Summer. ‘Ik neem aan dat u dat niet deed om onze veiligheid te garanderen, dus mag ik vragen wie uw opdrachtgever is?’
Summer vroeg het zo beleefd, dat Sam bijna automatisch een antwoord verwachtte. Helaas was Jones niet helemaal op zijn hoofd gevallen en hield hij zijn lippen stijf op elkaar.
‘Goed’, bromde Summer. ‘Als u het nu niet zegt, zegt u het wel een andere keer. Mevrouw Wickman, zou u zo vriendelijk willen zijn om iemand te gaan waarschuwen? Mijn achterste begint een beetje pijn te doen door het gewriemel van Jones.’
‘Natuurlijk, meneer Summer’, knikte Daphné en ze verdween naar de gang. Ze liet de mannen achter in een stilte.
Sam dacht na over wat hij de voorbije momenten had meegemaakt. Er was zoveel gebeurd op zo weinig tijd, dat het nog wel even zou duren voor hij alles besefte. Nog een ding vond hij vreemd. Hij draaide zijn hoofd naar Summer.
‘Hoe komt het dat we Jones niet herkenden daarnet?’
Summer haalde zijn schouders op.
‘We waren zo gefixeerd op een werkman dat we andere mogelijkheden uitsloten. Waarschijnlijk heeft Jones zijn overall uitgedaan voor hij op de grond ging liggen. Slimme zet trouwens, dat moet ik hem wel nageven.’
Ze zwegen, verzonken in hun gedachten, wachtend op versterking. Na een tijdje begon Summer te spreken.
‘Meneer Smith? Ik zou het op prijs stellen als u dat akkefietje met die platte batterij niet overal zou gaan rondbazuinen.’
Sam glimlachte. Hij wist dat niemand daar wakker van zou liggen, maar Summer was zo’n pietje precies, dat hij ook wilde dat iedereen zou blijven denken dat hij een pietje precies was. En geen haar op Sams hoofd dat eraan zou denken om iets over die gsm te zeggen. Maar voor wat hoorde wat.
‘Komt in orde, meneer Summer. Op een voorwaarde: hoe heb ik het nu uiteindelijk gedaan in mijn oefenmissie?’
Summer grinnikte.
‘Zeer goed, meneer Smith. Uitstekend zelfs!’